30/08/2019
Η Κρήτη
Τα μέρη που περπάτησες
τα ριζιμιά χαράκια,
σ’ αναζητούν οι ρεματιές
και τα άγρια γεράκια.
Στην Κρήτη μια φορά αν πας ,
Θα μαγευτείς μαζί της ,
Και θα αναρωτηθείς και συ ,
Για την ομορφιά τσι Κρήτης!
Ένα οδοιπορικό , ένα ταξίδι , για να θεωρείται επιτυχημένο από τους περισσότερους πρέπει να παρουσιάζει μέρη μαγικά και ονειρεμένα , μέρη μακρυά από τον τόπο του καθενός μας , μέρη άπιαστα με εναλλαγές , μέρη εξωτικά με την περιπέτεια να υπερχειλίζει, και κυρίως να έχει ένα στόχο, ένα σημείο αναφοράς.
Δεν ξέρω εάν στο δικό μας φέτος το καλοκαίρι είχαμε κάτι από αυτά , ίσως τον στόχο , να κυκλώσουμε το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας , να περπατήσουμε στο νοτιότερο σημείο της Ευρώπης , να αγναντέψουμε το ηλιοβασίλεμα με θέα όλη την Μεσόγειο . Να δούμε ένα ουρανό από άκρη σε άκρη γεμάτο αστέρια , και όνειρα .
Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να περάσουμε περίπου 3 βδομάδες σε αυτό το νησί , εξερευνώντας από άκρη σε άκρη αυτόν τον τόπο .
Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο νησί της Ελλάδας. Το νησί είναι εξαιρετικά ορεινό με τρεις κύριες οροσειρές, τoν Ψηλορείτη (Ίδα) (2456 μ.) τα Λευκά Όρη (2454 μ.) και τη Δίκτη (Λασιθιώτικα Όρη) (2148 μ.) που το διασχίζουν κατά σειρά από τη δύση ως την ανατολή. Επιπλέον ορεινοί όγκοι είναι αυτοί της Θρυπτής (1476 μ) στα ανατολικά τα Αστερούσια Όρη (1231 μ.) στα νότια. Στα βόρεια του νομού Ρεθύμνου υψώνονται τα Ταλαία όρη (1088 μ.) καθώς και το αυτόνομο όρος Κέντρος (1777 μ.) στον ίδιο νομό.
Βουνό και θάλασσα δηλαδή , ορεινές και παραθαλάσσιες διαδρομές με απίστευτες θέες, η καλύτερη συνταγή για μοτοσυκλετιστικό τουρισμό. Πανέμορφα βουνά με μοναδικά σπήλαια, γόνιμα οροπέδια και φαράγγια που οδηγούν σε μυστικές παραλίες, μικρές κοιλάδες με καταπράσινους ελαιώνες, λόφοι με κάστρα και ασβεστωμένα ξωκλήσια που κρέμονται από τα βράχια, πυκνά δάση και ξηρές θαμνώδεις εκτάσεις με θυμάρια, λίμνες και ποτάμια με καταρράκτες, απομονωμένα χωριά και κοσμοπολίτικες πόλεις, αμέτρητοι αρχαιολογικοί και ιστορικοί χώροι … όλα αυτά συνθέτουν το νησί των αντιθέσεων και των μύθων!
Η ιστορία του νησιού τεράστια , από τους πιο αρχαίους πολιτισμούς στον Ελλαδικό χώρο , οι Μινωίτες. Όπου κατά τα έτη 3000 π.Χ.–1400 π.Χ. άκμασε στο νησί ο Μινωικός πολιτισμός, ο αρχαιότερος πολιτισμός της Ευρώπης, με κυριότερα κέντρα του την Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλια, και τη Ζάκρο όπου βρέθηκαν ανακτορικά συγκροτήματα.
Ιστορικά μοναστήρια με αγιογραφίες ανεκτίμητης αξίας όπως έργα του Μιχαήλ Δαμασκηνού , και του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, και του Ανδρέα Παβία. Που όλοι έμαθαν την τέχνη της αγιογραφίας σε αυτά τα μέρη.
Και φυσικά πόσο αιματοβαμμένο νησί. Οι Κρητικοί αναγκάστηκαν να πολεμούν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους σε όλη, σχεδόν, την μακραίωνη ιστορία τους. Πολλά έθνη εισέβαλαν στο νησί : Ρωμαίοι, Ενετοί, Αραβες, Τούρκοι και Γερμανοί. Δεν ήταν λίγες οι αιματοβαμμένες επαναστάσεις με χιλιάδες νεκρούς. Οι Κρητικοί έγιναν ικανοί πολεμιστές και σαν τέτοιοι έμαθαν να ζουν για το σήμερα, χωρίς να προγραμματίζουν για το αύριο. Από τους πιο περήφανους ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα .
Με ανθρώπους με ανοιχτά σπίτια και κρύα ρακί και ζεστές μαντινάδες να σε καλώς ορίσουν όπου και εάν πας . Με μια δίκη τους διάλεκτο , την κρητική, πολύ χαρακτηριστική. Ένας τόπος άμεσα συνδεδεμένος με μαντινάδες και μουσική. Παραδοσιακή μουσική και χαρακτηριστικά όργανα, όπως είναι πρωτίστως η κρητική λύρα και το λαούτο. Μερικοί από τους γνωστότερους Κρητικούς μουσικούς είναι ο Νίκος Ξυλούρης, ο Θανάσης Σκορδαλός, ο Κώστας Μουντάκης και ο Ψαραντώνης. Που είχαμε την τύχη να συνταξιδέψουμε δίπλα δίπλα στον γυρισμό από την Γαύδο.
1) Νομός Λασιθίου
Μέτα την βαρετή 500άρα μέχρι τον Πειραιά, παρόλο που κινηθήκαμε από επαρχιακό κυρίως δίκτυο, και το 9ώρο καράβι για το Ηράκλειο , φτάνοντας πρωί στο νησί , κατευθυνόμαστε από την ενδοχώρα προς το οροπέδιο του Λασιθίου για να καταλήξουμε στον Άγιο Νικόλαο που θα έχουμε και ως βάση τις πρώτες μέρες στο νησί. Εκεί θα είμαστε με φίλους , που ότι και να γράψω για την φιλοξενία τους είναι λίγο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ μόνο και μια στην υγειά μας κάθε μέρα από την ρακί που μας δώσανε μέχρι την Θεσσαλονίκη.
Με βάση λοιπόν τον Άγιο Νικόλαο , ή όπως λεν οι ντόπιοι απλώς Άγιο, θα τριγυρίζουμε στον κόλπο του Μιραμπέλλου , στα οροπέδια και στις παραλίες της περιοχής.
Είναι μια πανέμορφη ήρεμη μικρή πόλη, με σήμα κατατεθέν του να είναι η γραφική Λίμνη Βουλισμένη, μια μικρή λιμνοθάλασσα στο κέντρο της πόλης, που χρησιμοποιείται για να δένουν οι βάρκες. Δεκάδες θρύλοι συνδέονται με αυτήν λόγω των πολύ βαθιών νερών της, όπως το ότι δεν έχει βάθος.
Το οροπέδιο Λασιθίου
Το Οροπέδιο Λασιθίου είναι μια γραφική πεδιάδα που περικλείεται από βουνά. Βρίσκεται στο νομό Λασιθίου περίπου 70 χλμ ανατολικά του Ηρακλείου. Το οροπέδιο είναι γνωστό και για τους γραφικούς πια ανεμόμυλους. Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 το οροπέδιο ήταν ένα από τα πρώτα αιολικά πάρκα της Ευρώπης. Υπήρχαν περίπου 10-13 χιλιάδες ανεμόμυλοι που αντλούσαν τα υπόγεια ύδατα, με τα οποία πότιζαν τις καλλιέργειες τους οι κάτοικοί του.
Μπήκαμε στο Οροπέδιο από μια διαδρομή μέσω του χωριού Εμπάρου. Διαδρομή ασφάλτινη με πολλές φουρκέτες μέχρι να φτάσουμε δίπλα στην Σπάθη για να δούμε κάτω το οροπέδιο. Σεληνιακό τοπίο με άπειρους ανεμόμυλους να στέκουν χωρίς πανιά στην πεδιάδα να θυμίζουν πως ήταν εκεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Χωρία όμορφα, όπως το Ψυχρό, την Ζένια και άλλα, που πλέον περιμένουν τους ξένους τουρίστες που ανεβαίνουν από τα Μάλια και την Χερσόνησο, αγοράζοντας φαντεζί μινιατούρες ανεμόμυλων.
Μιραμπέλλο
Ο κόλπος αυτός έχει συγκεντρώσει όλα τα χρήματα των πολυάστερων ξενοδοχείων και resorts , all inclusive , με την εκθαμβωτική λάμψη της Ελούντας και της Πλάκας. Με βίλες εκατομμυρίων να χαζεύουν την Σπιναλόγκα. Η Σπιναλόγκα γνωστό νησί από την ενετοκρατία έως κάστρο και φρούριο της περιοχής , αλλά πολύ γνωστό και ως Λεπροκομείο. Στις αρχές του 20 αιώνα μετατράπηκε η Σπιναλόγκα σε νησί των λεπρών και μεταφέρθηκαν εκεί πάνω από 300 ασθενείς , απομονωμένοι τελείως από τον έξω κόσμο. Ενώ αργότερα δέχτηκε ασθενείς ακόμα και από άλλες χώρες και χαρακτηρίστηκε σαν Διεθνές Λεπροκομείο. Μετά το 1957 για αρκετές δεκαετίες έμεινε αναξιοποίητη και μετά το ενδιαφέρον των πολυάριθμων τουριστών άρχισε να γίνεται συστηματική αναστήλωση και επισκευή των παλαιών κτισμάτων, των οχυρωματικών ενετικών τειχών, των παλαιών οικιών, των δρόμων κλπ.
Εμείς δεν πήραμε καραβάκι για απέναντι , αρκεστήκαμε στις δικές μας άκρες και από απολαύσαμε ένα κοκτέιλ σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά μπαλκόνια με θέα την Σπιναλόγκα .
Απολαύσαμε τις παραλίες στην περιοχή του Άγιου, και παραλίες με καταγάλανα νερά όπως το Βούλισμα την Κολοκύθα, που κατακλίνονται από καραβάκια με κόσμο τις μεσημεριανές ώρες , είδαμε και τους μύλους πάνω στο κύμα στο σχίσμα της Ελούντας.
Όμως όπως πάντα οι καλύτερες στιγμές είναι όταν κλείνει το κινητό , η φωτογραφική μηχανή , στιγμές με φίλους αδερφούς όπως ο Μίλτος , ο Κάρολος , ο Γρηγόρης . Τα ψησίματα στις αυλές , τις μεσημεριανές ρακές στο μπαλκόνι, τα βραδινά γλέντια στην Κριτσά και πόσα άλλα μέσα σε τέσσερις μέρες εκεί. Έτσι αφήνουμε την παρέα για να πάμε να βρούμε μια άλλη παρέα στην Ιεράπετρα.
Σητεία
Κυκλώνοντας από ανατολικά το νησί , φεύγουμε από τον Άγιο προς Σητεία, ένα πολύ ωραίο οδηγικό κομμάτι του νησιού. Πρώτη στάση θα κάνουμε στον Μοχλό για πρωινό καφεδάκι. Ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο χωριό.
Από εκεί στο φοινικόδασος του Βάι, ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα στην Κρήτη. Σύμφωνα με την ιστορία, Άραβες πειρατές ήρθαν κάποτε εδώ με τα καράβια τους, έφαγαν τους χουρμάδες που είχαν φέρει μαζί τους και πέταξαν τα κουκούτσια στο χώμα. Από τους χουρμάδες αυτούς λέγεται ότι φύτρωσαν περίπου 6000 φοίνικες, από τους οποίους περίπου 4,500 υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Το φοινικόδασος του Βάι σήμερα προστατεύεται και απαγορεύεται αυστηρά η διαμονή στην παραλία και η περιήγηση στα περιφραγμένα σημεία χωρίς άδεια.
Το φαράγγι των Νεκρών και ο Ξερόκαμπος
Η συνέχεια της μέρας είχε μια από της καλύτερες διαδρομές της Κρήτης. Ξεκινώντας από την Ζάκρο , περνώντας το φαράγγι για την κάτω Ζάκρο , συνεχίζοντας στον φιδίσιο δρόμο για Ξερόκαμπο και από εκεί το πάσο μέχρι τον Γούδουρα. Η χωμάτινη στο χείλος που φαραγγιού είναι μια υπέροχη ευκαιρία να θυμηθείς γιατί ταξιδεύουμε με ον-οφ μηχανάκια, και το ανέβασμα μετά τον Ξερόκαμπο να σκέφτεσαι πως θα ήταν εκεί με ένα γυμνό ή super motard.
Το φαράγγι είναι πανέμορφο με μεγάλες σπηλιές στα τοιχώματά του. Σε κάποιες από αυτές τις σπηλιές βρέθηκαν τάφοι από τη Μινωική εποχή και μέσα σε αυτούς ευρήματα μεγάλης αρχαιολογικής αξίας. Λόγω των τάφων αυτών μάλιστα το φαράγγι ονομάζεται «Φαράγγι τών Νεκρών». Καταλήγει στην Κάτω Ζάκρο και αποτελεί τμήμα του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4.
Στην Ιεράπετρα φτάσαμε βράδυ και εκεί μια άλλη πολύ καλή παρέα μας περίμενε με φίλους και γνωστούς. Να πιούμε τις ρακές του Μανωλιού , να συζητούμε τις ομορφιές του νησιού με την Κατερίνα και την Ρένα , να κάτσουμε να φάμε φρέσκια ψάρια δικά τους, όλοι μηχανόβιοι φίλοι ! Αλλά είπαμε οι καλύτερες στιγμές σε ένα ταξίδι είναι εκεί που δεν γράφουν οι κάρτες μνήμης ! Όπως και να έχει το ραντεβού για το επόμενο τραπέζι ξανά ορίστηκε.
Η Χρυσή
Μια μέρα αφιερώσαμε στο Γαϊδουρονήσι ή Χρυσή όπως λέγετε πλέον, με τη λεύκη και ροζ άμμο, τα γαλαζοπράσινα νερά, και τις παραλίες γεμάτες αμέτρητα κοχύλια. Πρόκειται για ένα μικρό εξωτικό νησί στο Λιβυκό Πέλαγος, μια ώρα απόσταση με το πλοίο από την Ιεράπετρα, που προστατεύεται από το Natura 2000, ως «περιοχή έντονου φυσικού κάλλους» και φιλοξενεί το μεγαλύτερο φυσικός σχηματιζόμενο δάσος Λιβανέζικου κέδρου στην Ευρώπη. Στο νησί απαγορεύεται να διανυκτερεύσει κάποιος , εάν και οι ντόπιοι από την Ιεράπετρα το κάνουν με προσοχή και σεβασμό στο νησί. Δεν έχει τίποτα εκτός μιας καντίνας. Μείναμε στο νησί κάποιες ώρες και άπλα απολαύσαμε ένα τροπικό παράδεισο στην χώρα μας.
2) Νομός Ηρακλείου
Αστερούσια Όρη
Αφήνοντας πίσω την Ιεράπετρα , και μέσω Τέρτσας – Πεύκος – Δεμάτι , μπαίνουμε από το χωριό Στέρνες στα Αστερούσια Όρη. Αστερούσια Ορη ονομάζεται η οροσειρά που βρίσκεται παράλληλα με τη νότια ακτή του Νομού Ηρακλείου και δημιουργεί ένα φυσικό τείχος ανάμεσα στην ακτή και την πεδιάδα της Μεσαράς. Πάνω στα Αστερούσια Ορη δεν υπάρχει τίποτα για τον επισκέπτη – τουρίστα, κάποια λιγοστά χωριά που βρίσκονται σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών με μικρά καφενεία, αχανείς εκτάσεις γης και αγρίων πλαγίων για τα αγριοκάτσικα μόνο. Η ψηλότερη κορυφή έχει ύψος 1231 μέτρα κι είναι η κορυφή του Κόφινα, πάνω από τη Μονή Κουδουμά.
Χωματόδρομοι που δεν οδηγούν πουθενά , είτε λόγω αλλαγής του μιτάτου , είτε λόγω καιρικών συνθηκών. Χώματα πατημένα από μπουλντόζες συχνά , όπως για να κατέβεις στην Μονή Κουδουμά , είτε και καθόλου για να πας στα Καπετανιανά γιατί ο περισσότερος κόσμος θα προτιμήσει τον μεγάλο κύκλο μήπως θα βρει και κάπου άσφαλτο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για να ζήσει την περιπέτεια του ως μηχανόβιος.
Γυμνά βουνά, κοφτερά βράχια και απότομοι γκρεμοί εκατοντάδων μέτρων που καταλήγουν κοντά στην θάλασσα δίνουν έναν απόκοσμο χαρακτήρα σε όλη την περιοχή, που όμοια της δεν υπάρχει αλλού στην Ελλάδα. Οι μέρες που περάσαμε στα Αστερούσια ίσως ήταν και οι καλύτερες όσο αναφορά την επίγευση του ταξιδιού μας !
Η διαδρομή για την Μονή Κουδουμά είναι περίπου 30-45 λεπτά συνεχόμενες κατηφορικές φουρκέτες με σαθρό χώμα με θέα όλο το λιβυκό πέλαγος. Λόγω αρκετού αέρα εκείνη την μέρα δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε να βγάλουμε τις φωτογραφίες που θα θέλαμε της θέας και της διαδρομής.
Η Μονή Κουδουμά είναι παλιό ανδρικό μοναστήρι. Ο κεντρικός ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, και παλιότερα ήταν μέσα σε σπηλιά. Η περιοχή είναι γεμάτη σπηλιές σε πολλές από τις οποίες αποσύρονται και προσεύχονται οι μοναχοί, ενώ πολλές έχουν διαμορφωθεί σε ξωκλήσια. Η μονή με τη σημερινή της μορφή αναστηλώθηκε το 1870 από τους μοναχούς Παρθένιο και Ευμένιο Χαριτάκη στα ερείπια της παλαιάς μονής, όπου μέσα στην εκκλησία είδαμε και τα λείψανά τους.
Από εκεί πήραμε τον δύσκολο δρόμο για τα Καπετανιανά που περνάει από τον αυχένα του Κοφίνα, και φτάσαμε ανοίγοντας κάποιες μάντρες στο χωριό.
Τα Καπετανιανά κατοικούνται από λιγοστούς κατοίκους. Το χωριό ιδρύθηκε από Σφακιανούς αγωνιστές, έπειτα από την επανάσταση του Δασκαλογιάννη. Η προέλευση του ονόματος έχει να κάνει με τους “καπεταναίους” του χωριού και την συνεισφορά τους στους αγώνες κατά των Τούρκων.
Απογευματινές ώρες πλέον και φτάνουμε στο χωρίο. Αποφασίζουμε να κάνουμε στάση για φαγητό – καφέ. Μες το χωριό υπάρχει ένας ξενώνας , που έχει αναπαλαιώσει όλα τα σπίτια της κάτω γειτονιάς, με απίστευτη θέα και κρητική κουζίνα. Η απόφαση πάρθηκε σε δευτερόλεπτα, από την στιγμή που μας ενημέρωσαν ότι υπήρχε διαθέσιμο σπιτάκι. Η μαγική θέα του λιβυκού πελάγους σε συνδυασμό με την απόλυτη ησυχία σε κάνει να νιώθεις ότι ο χρόνος κυλάει πολύ πιο αργά εκεί.
Φαράγγι της Τρυπητής
Το επόμενο πρωί το ξεκινάμε για να διασχίσουμε το φαράγγι της Τρυπητής. Η διαδρομή ξεκινάει από το χωριό Βασιλική και καταλήγει στην παραλία της Τρυπητής. Στην αρχή είναι βατός πλατύς χωματόδρομος , με ωραίες βλαταδούρες που ακόμα και έτσι που ήταν φορτωμένο το GS , δεν είχε θέμα να κινείται με 3η, 4η. Άλλη μια υπέροχη διαδρομή μέσα στα Αστερούσια. Το φαράγγι πήρε την ονομασία του από την εκκλησία της Παναγίας της Τρυπητής που είναι χτισμένη μέσα σε μία σπηλιά του φαραγγιού.
Μετά από λίγο ο δρόμος κατηφορίζει μέσα στο φαράγγι , νιώθεις ότι σε κυκλώνουν τα επιβλητικά βράχια εκατοντάδων μέτρων , κοιτάζοντας αριστερά και δεξιά σου ξερά βουνά να ορθώνονται από πάνω σου. Μπορεί να είναι σχετικά μικρό στο μήκος, το τοπίο όμως είναι μαγικό και σου κόβεται η ανάσα. Σε κάποιο σημείο οι βράχοι του φαραγγιού έρχονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, που κυριολεκτικά χωράει ίσα ίσα να περάσει μόνο ένα αυτοκίνητο!
Αφού κάνουμε μια γρήγορη βουτιά στην πανέμορφη παραλία του φαραγγιού, παίρνουμε την άλλη έξοδο του , προς Λέντα – Δυσκό μέσω χωματόδρομων με προορισμό τους Καλούς Λιμένες. Μια στάση στο καφενείο στο λιμάνι του Άγιου Φαύλου, γιατί όπως λένε, μια ιστορία που θα ακούσεις για το μέρος που πας, μια φορά πλουσιότερος θα φύγεις. Και ένα δροσέρο καφεδάκι στον Δυσκό ήταν απαραίτητο μετά την ζέστη στο πέρασμα της Τρυπητής.
Πίσω από τους Καλούς λιμένες , υπάρχει ένα μικρό κολπάκι με ένα βράχο στην μέση. Ονομάζεται τα Στενά του Αγίου Παύλου, και εκεί θα κατασκηνώσουμε το εκείνο βράδυ. Στον κόλπο βρίσκεται το ξωκλήσι και η σπηλιά του Αγίου Παύλου, όπου σύμφωνα με την παράδοση διέμεινε ο Απόστολος Παύλος. Λέγετε πως όταν ο Άγιος ήταν αιχμάλωτος και τον πηγαίνανε στην Ρώμη για να δικαστεί, το πλοίο που τον μετέφερε προσορμίστηκε λόγω καιρικών συνθηκών στην περιοχή , και του ζητήθηκε αφού πίστευε σε Θεό που κάνει θαύματα να ηρεμήσει την θάλασσα για να δέσει το πλοίο. Ο Άγιος το έκανε και για αυτό και οι περιοχή ονομάζεται Καλοί Λιμένες. Το δεύτερο θαύμα που λέγετε στην περιοχή είναι ότι όταν κατέβηκαν από το πλοίο , έναν από τους αιχμαλώτους τον τσίμπησε φίδι και θα πέθανε. Από τότε δεν υπάρχει δηλητηριώδες φίδι σε όλη την Κρήτη. Η παραλία όλη είναι γεμάτη από πέτρες που έχουν πάνω τους χαραγμένους σταυρούς.
Το δικό μας μικρό θαύμα που ζήσαμε στην παραλία ήταν , ότι την μοιραζόμασταν με τον Κ. Στέλιο , ψαροντουφεκά και ερασιτέχνη ψαρά , και την γυναίκα του κ. Ειρήνη, την παραλία , με ένα βραδινό με την ψαριά της ημέρας , με χίλια αστέρια ουρανό και το κύμα να σκάει στα πόδια μας.
Το Αγιοφάραγγο
Αγιοφάραγγο, ή αλλιώς το φαράγγι των Αγίων, είναι ένα μικρό φαράγγι νότια στο Νομό Ηρακλείου. Ήταν ένα τεράστιο αρχαίο σπήλαιο, η οροφή του οποίου διαβρώθηκε από τις δυνάμεις της φύσης και τελικά κατέρρευσε, και έτσι δημιουργήθηκε το φαράγγι. Το όνομα του οφείλεται στο ότι χρησιμοποιήθηκε από πολλούς ερημίτες που ασκήτευσαν εκεί. Σύμφωνα με τους ντόπιους σήμερα ζούνε μέσα στο φαράγγι 4 ασκητές ‘αόρατοι’ για τον κόσμο. Κάποτε τριακόσιοι ερημίτες ζούσαν εδώ σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης του ενός από τον άλλο. Συναντιόταν μόνο μια φορά το χρόνο στο «Γουμενόσπηλιο» κι εκεί αφού μετριόντουσαν έβλεπαν ποια πέτρα ήταν άδεια, ήξεραν ποιοι και πόσοι είχαν πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο.
Εμείς το επόμενο πρωί φτάσαμε με την μηχανή όσο πιο μέσα γινόταν και από εκεί περπατήσαμε το φαράγγι μέχρι την παραλία του.
Το περπάτημα μέσα στο φαράγγι εάν ξέρεις την ιστορία σε κάνει να ανατριχίαζεις καταλαβαίνοντας πως ζούσαν και ζουν εκεί οι ασκητές. Τα απόκρημνα βράχια του με ύψος πάνω των 100 μέτρων σε σημεία είναι γεμάτα σπήλαια και με ένα εκκλησάκι στο κέντρο περίπου , που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Αντώνιο τον ασκητή. Μπήκαμε μέσα , αφήσαμε ξηρά τροφή για τους ασκητές , που λέγετε ότι κατεβαίνουν τις πρωινές ώρες να την πάρουν.
Κάναμε μπάνιο στην παράλια του , που ήταν από τα πιο κρύα νερά που μπήκαμε στην Κρήτη, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τα επάνω ξανά.
Στην συνέχεια του δρόμου μας πετύχαμε άλλο ένα μοναστήρι, αυτό της Παναγίας της Οδηγήτριας. Όλη η νότια Κρήτη είναι γεμάτο μοναστήρια και θρησκευτικούς τόπους. Το συγκεκριμένο μοναστήρι είναι από τα ιστορικότερα στην Κρήτη και διαθέτει μια τεράστια περιουσία, και τεράστιες εκτάσεις γης στα Αστερούσια Όρη. Στη Μονή μόνασαν και οι αδελφοί Παρθένιος και Ευμένιος, οι οποίοι αργότερα ίδρυσαν τη Μονή Κουδουμά, που είδαμε στην αρχή των Αστερούσιων. Το συγκρότημα της μονής θυμίζει ακόμη και σήμερα φρούριο, κάτι που όντως υπήρξε στην περίοδο της εισβολής των Τούρκων με τον θρυλικό Πύργο του Ξωπατέρα, να στέκει έως σήμερα.
Τα Μάταλα
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τα Μάταλα. Το μικρό χωριό αυτό με την διάσημη παραλία του και τις σπηλιές του. Οι σπηλιές λαξεύτηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια και αποτέλεσαν τάφους της Ρωμαϊκής περιόδου. Στις σπηλιές των Ματάλων βρήκαν τον παράδεισο τους οι χίπηδες, τα Παιδιά των Λουλουδιών, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν μαζεύονταν κατά εκατοντάδες για να εκφραστούν ελεύθερα, να χαρούν τον έρωτα και να δημιουργήσουν. Και αυτό το μικρό ψαροχώρι έγινε γνωστό σε όλον το κόσμο.
Σήμερα φυσικά τα Μάταλα δεν είναι πια αυτό που ήταν το 1960 και στις αρχές του 1970. Απέχουν πολύ από το μικρό χωριό που μάζευε τους χίπις που πριν έρθουν εδώ διαδήλωναν στο Woodstock. Αυτό που συναντήσαμε ήταν άπειροι τουρίστες στοιβαγμένοι απέναντι στα βράχια για μια φώτο με hastag #peace , #make_love κτλ.
Βέβαια η παραλία είναι πανέμορφη , υπάρχουν δεκάδες μαγαζάκια για μικροσουβενίρ, και άπειρο αλκοόλ στα μπαράκια του χωριού που κινούνται σε regge , και clasic rock μουσικές.
Αφήνουμε λοιπόν τα Αστερούσια Όρη και το παραθαλάσσιο κομμάτι και κατευθυνόμαστε προς την σκιά του Ψηλορείτη και το χωριό Ζαρός. Ο Ψηλορείτης είναι ορεινός όγκος στην κεντρική Κρήτη με ύψος 2456 μέτρα. Έχει 5 κορυφές που ξεπερνούν τα 2000 μέτρα. Τον μισό σχεδόν χρόνο είναι καλυμμένος με χιόνια, που λιώνοντας κατά την άνοιξη, τροφοδοτούν τα υπόγεια ποτάμια και τις βαθιές σπηλιές του με τεράστιες ποσότητες νερού. Στον Ψηλορείτη υπάρχει το Ιδαίον Άντρον, σπήλαιο που θεωρείτε ότι γεννήθηκε ο Δίας. Χιλιάδες μαντινάδες περιλαμβάνουν αυτό τον πέτρινο γίγαντα της Κρήτης.
Εμείς δεν προλάβαμε να δούμε κάποιο από τα σπήλαια του , αλλά σίγουρα στην επόμενη φορά θα το βάλουμε στο πρόγραμμα.
Ζαρός
Ο Ζαρός είναι ένα γραφικό κεφαλοχώρι του Ηρακλείου χτισμένο σε μια καταπράσινη κοιλάδα στους πρόποδες του Ψηλορείτη και σε υψόμετρο 450m περίπου. Ο Ζαρός είναι διάσημος για τις πεντακάθαρες πηγές νερού, που διαθέτει. Άλλωστε, το όνομά του προέρχεται από την σύζευξη των λέξεων «ζα» και «ρους», που σημαίνει πολύ ροή.
Εκεί λοιπόν στον ξενώνα της κ. Κατερίνας, 75 ετών, με το απίστευτο πρωινό και τα χειροποίητα τοπικά προϊόντα της , τα δώρα που προσπαθούσε να γεμίσει τις βαλίτσες μας κι άλλο , την ρακή της γειτόνισσάς της και με την γεύση της στάκας και της πίτας της ακόμη στον ουρανίσκο μου περάσαμε εκείνο το βράδυ.
Το επόμενο πρωί επισκεφτήκαμε την ομώνυμη τεχνητή λίμνη του χωριού. Η λίμνη πριν το 1987 ήταν ένας μικρός υδροβιότοπος ο οποίος σχηματιζόταν από τον κρατήρα μιας τρεχούμενης πηγής. Από τότε κατασκευάστηκε και έχει πάρει την μορφή που έχει και σήμερα. Από τη λίμνη ξεκινάει το μονοπάτι για το φαράγγι του Αγίου Νικολάου, το οποίο καταλήγει – έπειτα από πορεία περίπου δυόμιση ωρών – στο πανέμορφο και καταπράσινο δάσος του Ρούβα, ένα από τα ελάχιστα δάση πρίνου σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην αρχή του φαραγγιού βρίσκεται το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Γύρω από τη λίμνη υπάρχει ταβέρνα – καφετέρια, όπου ο επισκέπτης μπορεί να ξεκουραστεί και να απολαύσει το τοπίο και την ηρεμία της περιοχής. Αυτό κάναμε και εμείς, και αφού την κυκλώσαμε περπατώντας, την φωτογραφίσαμε , φύγαμε για το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και το Μοναστήρι Αγίου Αντωνίου Βροντησίου.
Φεύγοντας από την λίμνη περάσαμε πρώτα από την μονή του Αγίου Νικολάου. Σήμερα διατηρείται μόνο ο μικρός ναός του Αγίου Νικολάου, και στην μονή δεν μένουν καλόγεροι. Εντύπωση μας είχε κάνει όσα είχαμε διαβάσει και ακούσει για ένα άλλο μοναστήρι της περιοχής. Την Μονή Αγίου Αντωνίου Βροντησίου. Ιστορικό και πνευματικό κέντρο της περιοχής , ειδικότερα την περίοδο της Ενετοκρατίας στην Κρήτη. Από εδώ ξεκίνησε η κρητική σχολή αγιογραφίας και μεγάλοι ζωγράφοι της εποχής, πέρασαν , μαθήτευσαν και δίδαξαν στην Μονή. Η παράδοση θέλει το μεγάλο κρητικό ζωγράφο Μιχαήλ Δαμασκηνό να είναι μοναχός της μονής. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του φιλοτέχνησε έξι από τις πιο γνωστές εικόνες του, που παρέμεναν στο μοναστήρι μέχρι το 1800 και είναι οι: ( Η προσκύνησις των Μάγων, Μη μου Άπτου, Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος, Ο Μυστικός Δείπνος, Η καιόμενη βάτος και Η Θεία Λειτουργία). Επίσης αναφέρετε ότι ο νεαρός Δομήνικος Θεοτοκόπουλος μαθήτευσε στη Μονή Βροντησίου πριν να φύγει από την Κρήτη και να μείνει στην ιστορία της τέχνης σαν ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους με το όνομα El Greco. Μέσα στο ναό φυλάσσονται μέχρι σήμερα εξαιρετικές εικόνες έργα, από τον 16ο αιώνα.
Όταν φτάσαμε αντικρίσαμε την είσοδο της Μονής κλειστή. Και ενημερωθήκαμε από χαρτί, έξω από την μονή ότι μόνο κατόπιν συνεννόησης και συγκεκριμένες ώρες υπάρχει το επισκεπτήριο. Το προηγούμενο βράδυ που ακούγαμε ιστορίες για το μοναστήρι από την κ. Κατερίνα , μας είχε επισημάνει ότι πρόσφατα είχε αποβιώσει ο προηγούμενος ηγούμενος της Μόνης, που ήταν έξω καρδιά άνθρωπος και πλέον ότι η κατάσταση και η αυστηρότητα της Μονής είχε αλλάξει. Για καλή μας τύχη όμως λίγο πριν φύγουμε ένας από τους τέσσερις μοναχούς επέστρεφε από το χωριό και αφού πιάσαμε συζήτηση μας άνοιξε και μας άφησε να δούμε πως είναι μέσα.
3) Νομός Ρεθύμνου
Αμμόλοφοι του Αγιού Παύλου
Αφήνουμε την πίσω μεριά του Ψηλορείτη και ξανά κινούμαστε νότια να πιάσουμε παραλίες ξανά στον νομό Ρεθύμνου πλέον. Μετά την Αγία Γαλήνη συνεχίσουμε τον στριφτερό ασφάλτινο δρόμο για τον Άγιο Παύλο και την Τριόπετρα. Έχοντας ακούσει πολλά για αυτή την παραλία , αποφασίζουμε να περάσουμε μια νύχτα εκεί. Οι αμμόλοφοι ήταν έτσι όπως πραγματικά μας τους είχαν περιγράψει, εντυπωσιακοί , κάθετοι προς την θάλασσα με γαλάζια νερά στην παραλία. Δεν ξέρω πως έχουν δημιουργηθεί , αλλά σίγουρα σας τους προτείνω εάν βρεθείτε στην περιοχή.
Απολαύσαμε το μπάνιο μας , ανεβήκαμε με δυσκολία λόγω ζέστης τους αμμόλοφους, και αφού φάγαμε σε μια από τις πιο εντυπωσιακές τοποθεσίες για καντίνα. Φωτογραφήσαμε τα Παξιμάδια με μια γουλιά καφέ να χάνονται στο ηλιοβασίλεμα από το δωμάτιο.
Πρέβελη
Την επόμενη μέρα μέσω Τριόπετρα , Δριμίσκου κατεβήκαμε στην Πρέβελη. Το τελευταίο κομμάτι ήταν χωματόδρομος μέχρι να βγούμε στην φημισμένη γέφυρα της κάτω μονής, αλλά σε σχέση με ότι είχαμε περάσει δεν το καταλάβαμε καν. Η μονή της Πρέβελης είναι δύο ξεχωριστά συγκροτήματα που βρίσκονται σε απόσταση 1.7 χλμ μεταξύ τους, την Κάτω Μονή του Προδρόμου στην ενδοχώρα και την παραθαλάσσια Πίσω Μονή του Θεολόγου. Εμείς επισκευτήκαμε την κάτω και πιο παλιά , που πλέον έχει ερημώσει εδώ και χρόνια. Η μονή Πρέβελη έχει συνδέσει το όνομα της με την συμμετοχή των μοναχών της στους εκάστοτε απελευθερωτικούς αγώνες της Κρήτης, γεγονός που το πλήρωσε πολύ ακριβά πολλές φορές με καταστροφές.
Όπως είναι λογικό κατεβήκαμε και στην παραλία της Πρέβελης με το φοινικόδασος να περικλείει τον ποταμό που φτάνει στην θάλασσα. Πολύς κόσμος και καραβάκια επισκέπτονται καθημερινά την παραλία αυτή , μιας και είναι από τις πιο φημισμένες στον νομό και σε ολόκληρη την Κρήτη. Το ποτάμι σχηματίζει μια μικρή λίμνη μήκους 500 μ. στην έξοδό του στη θάλασσα με νερό όλο το χρόνο. Περπατήσαμε κατά μήκος του κατά από την σκιά και την δροσιά των φοινίκων.
Τις απογευματινές ώρες συνεχίσαμε από μια υπέροχη ασφάλτινη διαδρομή, must do , από Πλακία , Μυρθιός , Ροδάκινο , Φραγκοκάστελο , Καλλικράτη για να μπούμε στον νόμο Χανίων και στα Σφακιά.
4) Νομός Χανίων
Σφακιά
Τι να πρωτογράψω για την ιστορία και την παράδοση αυτού του τόπου. Τα Σφακία υπήρξαν μία από τις πιο ανυπότακτες περιοχές της Ελλάδας. Οι Σφακιανοί συμμετείχαν στον πόλεμο κατά των Ενετών των Τούρκων και Γερμανών. Από τις πιο χαρακτηριστικές περιοχές της Κρήτης. Ο Δήμος Σφακίων είναι ο πιο αραιοκατοικημένος σε όλη την Ελλάδα. Στα Σφακία ανήκουν αρκετά μικρά χωριά που βρίσκονται τριγύρω όπως η Ανωπολή , το Λουτρό, η Αγία Ρουμέλη, η Αράδαινα. Ένα χωριό – φάντασμα, εδώ και δεκαετίες πλέον . Όπως λέγετε , ένα χωριό που ερήμωσε τελείως, εξαιτίας μίας βεντέτας για το κουδούνι μίας κατσίκας.
Αφού τα περπατήσαμε , παρέα με τον κ. Γιάννη ιδιόκτητη των δωματίων και της ταβέρνας που μείναμε ήπιαμε τις ρακές μας, ακούγοντας ιστορίες για τον τόπο του, και συμβουλές για τα μέρη που μπορούσαμε να δούμε.
Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε σε βαρκάδα στην κοντινή παραλία Γλυκά Νερά και στο ψαροχώρι Λουτρό. Τα γλυκά νερά μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν η καλύτερη παραλία που έκανα μπάνιο στο νησί. Η πρόσβαση γίνεται με καραβάκι , είτε να νοικιάσεις , είτε με δρομολόγια που υπάρχουν συχνά από Λουτρό και Σφακιά αντίστοιχα. Υπάρχει βέβαια και πεζοπορικό μονοπάτι που μπορεί κάποιος να βρεθεί στην παραλία, αλλά είναι περίπου μια ώρα από Σφακιά και μέτριας έως αρκετά δύσκολης προσβασιμότητας.
Το Λουτρό είναι ένα ψαροχώρι στον Δήμο Σφακίων , με γαλαζοπράσινα νερά χτισμένο αμφιθεατρικά στον κόλπο που βρίσκεται και αποτελεί πλέον έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στην περιοχή. Το χωρίο ενώνεται με τα υπόλοιπα μόνο μέσω θάλασσας γιατί γύρω που υψώνονται βράχια που το καθιστούν αδύνατο να δημιουργηθεί δρόμος. Εμείς βρεθήκαμε εκεί Σαββάτο και παρόλο της μέρας, και της περιόδου που ήμασταν εκεί, επικρατεί μια απόλυτη ηρεμία στο χωρίο παρά τον κόσμο που είχε. Το Λουτρό έχει κρατήσει την γραφικότητά του και μπορέσαμε να απολαύσουμε μια ολόκληρη μέρα εκεί.
Γαύδος
Η Γαύδος αποτελεί το νοτιότερο ελληνικό και ταυτόχρονα ευρωπαϊκό άκρο. Ο στόχος που λέγαμε στην εισαγωγή του εκδρομικού. Πρωινό καράβι λοιπόν από τα Σφακιά για να περάσουμε απέναντι στην Γαύδο. Τα δρομολόγια για το νησί δεν είναι καθημερινά οπότε πρέπει να ξέρεις λίγο πότε θα πας και πότε θα φύγεις από την Γαύδο. Οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού είναι λιγότεροι από 50 άνθρωποι που ζουν στο νησί και καθ’ όλη την διάρκεια του έτους. Στην Γαύδο ο χρόνος κυλάει αργά, διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο, μας είχαν πει ότι πρέπει να μείνεις στο νησί τουλάχιστον ένα βράδυ για να νιώσεις τον ρυθμό του. Φορτώσαμε και εμείς την χοντρή και αφού βόλευαν τα καράβια ώστε να φύγουμε την επόμενη το απόγευμα για Παλαιόχωρα ,συντροφιά με τα δελφίνια, βρεθήκαμε στο νησί.
Η Γαύδος απέχει περίπου 30 ναυτικά μίλια μακριά από την Κρήτη και 150 από το Τομπρούκ της Λιβύης. Η ιστορία της Γαύδου πάει πολύ πίσω σε αιώνες , μάλιστα κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λέγετε ότι το νησί είχε περίπου 8.000 κατοίκους. Κατά την τουρκοκρατία ο πληθυσμός μειώθηκε σημαντικά σε μόνο 500 κατοίκους και σίγα σιγά εγκαταλείφθηκε. Στη δεκαετία του 1930 το νησί χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας των κομμουνιστών. Πάνω από 250 άνθρωποι εξορίστηκαν συμπεριλαμβανομένων και των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ.
Σε ολόκληρο το νησί αισθάνεσαι μια απομόνωση, μια εγκατάλειψη από τα κόσμια αυτά που συμβαίνουν στον υπόλοιπό κόσμο. Στο νησί αυτό νιώθεις τα βασικά είναι και τα αναγκαία και αυτά που πραγματικά χρειάζεσαι για να περάσεις καλά , για λίγες μέρες , βδομάδες όσο αντέχει ο καθένας. Ακόμη και το καλοκαίρι, που ο συνολικός πληθυσμός μπορεί να φτάσει τους 3500, υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα , γιατί οι περισσότεροι από τους κατοίκους είναι κατασκηνωτές, ελεύθεροι κατασκηνωτές.
Με το που φτάσαμε στο νησί πήγαμε στο Σαρακίνικο , έναν από τους κεντρικούς οικισμούς του. Εκεί υπάρχουν αρκετές ταβερνούλες και πλέον και ενοικιαζόμενα δωματιάκια που μπορεί να μείνει κάποιος. Ίσως το μόνο μέρος στο νησί που χάνει λίγο την ταυτότητα του. Κάτσαμε ήπιαμε ένα καφέ , αγοράσαμε τις προμήθειες μας και φύγαμε για το νοτιότερο σημείο του νησιού. Την παραλία της Τρυπητής και την περίφημη πλέον καρέκλα του Νότου.
Η πρόσβαση στην πανέμορφη Τρυπητή γίνεται μόνο με τα πόδια, από μονοπάτι που ξεκινάει από τον Κόρφο με απόστασή 3,5 χλμ ή από το Καστρί , Βατσιανά , και απόσταση περίπου 4,5 χλμ αλλά από ντόπιους ακούσαμε ότι μπορείς να καλύψεις ένα μέρος με την μηχανή. Αυτό περίπου είναι κοντά στο 1 χλμ. ή τουλάχιστον τόσο κατάφερα εγώ. Η πορεία γίνεται μέσα από πευκόφυτες εκτάσεις και σχεδόν σε όλα τα σημεία θα έχετε πανοραμική θέα στη θάλασσα. Επίσης, κατά τη διάρκεια της πορείας θα συναντήσετε εγκαταλελειμμένες αγροικίες κτισμένες από πέτρα στην περιοχή της Αλυκής. Και τα δυο μονοπάτια συναντιούνται στα σπιτάκια στην Αλυκή.
Από εκεί και πέρα χρειαστήκαμε περίπου 1 ώρα για να κατέβουμε το μονοπάτι που είναι μέσα στο φαράγγι που καταλήγει στην παραλία της Τρυπητής.
Η καρέκλα
Η παραλία της Τρυπητής άξιζε το περπάτημα όμως. Τα γαλάζια νερά και οι χαρακτηριστικές τρεις μεγάλες φυσικές καμάρες στην άκρη που σηματοδοτούν την τέλος του νησιού και τις χώρας μας. Στην παραλία βρήκαμε αλλά 10 – 15 άτομα το πολύ, χαμένοι ο καθένας στον δικό του ρυθμό. Οι περισσότεροι γυμνιστές με αυτοσχέδιους κατασκηνωτικούς οικισμούς κάτω από τα λιγοστά δέντρα της παραλίας.
Μετά την βουτιά μας , πήραμε το μονοπάτι για τα τελευταία μέτρα προς την καρέκλα. Η καρέκλα που φτιάχτηκε εκεί από Ρώσους. Στην άκρη της Ελλάδος, από 4 Ρώσους που είχαν έρθει στο νησί μετά την καταστροφή του Τσερνομπίλ το 1986. Οι γιατροί στην Ρωσία τους είχαν συστήσει τη Γαύδο ως ένα παρθένο μέρος με καθαρή ατμόσφαιρα και περιβάλλον. Φτιάξανε λοιπόν μια τεράστια καρέκλα και την τοποθέτησαν στο βράχο της Τρυπητής, θέλοντας να ρεμβάζουν το απέραντο γαλάζιο. Η καρέκλα και το σημείο πλέον είναι πόλος έλξης για τους επισκέπτες του νησιού.
Απογευματιάζει και πριν δύσει ο ήλιος αφήνουμε την καρέκλα και την παραλία της τρυπητής για να κινηθούμε προς τον φάρο του νησιού που βρίσκεται από την νοτιοδυτική πλευρά του.
Ο φάρος
Ο φάρος της Γαύδου λειτουργούσε με πετρέλαιο και φιτίλι, ενώ σε ορατότητα και κατασκευή ήταν ο δεύτερος μετά από αυτόν της Γης του Πυρός. Κατά τη γερμανική επίθεση τον Μάιο του 1942 στο νησί, τον βομβάρδισαν και καταστράφηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Ο φάρος ανακατασκευάστηκε το 2003 και από τότε λειτουργεί σαν μουσείο. Στο περιβάλλοντα χώρο υπάρχει πια και ένα αναψυκτήριο που τις απογευματινές ώρες εξυπηρετεί πολλούς τουρίστες που ανεβαίνουν από τις παραλίες για να δουν το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα.
Πολλά ζευγαράκια ανεβαίνουν εκείνη την ώρα στο φάρο να χαζέψουν το δειλινό, τον ήλιο να χάνεται μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Τι θα ήταν άλλωστε τα καλοκαίρια μας χωρίς μια δόση ερωτά και ρομαντισμού.
Ο ήλιος χάνεται το φεγγάρι σηκώνεται από την άλλη μεριά του ουρανού , οι καρέκλες αδειάζουν, οι τουρίστες γυρνάνε στις παραλίες τους και στα χαμηλά του νησιού και φάρος μένει μόνος του εκεί να στέκει φύλακας για τους ναυτικούς.
Ένα τέτοιο βράδυ ονειρευόμασταν στην Γαύδο. Ένα βραδύ με έναν φακό να μετράμε τα αστέρια με μια ανάσα, να δούμε πιο θα πέσει πρώτο , να να τα φωτίσουμε για να πάρουμε λίγο λάμψη. Κάτι τέτοια βράδια που σε κάνουν να σκέφτεσαι γιατί ταξιδεύουμε, όχι να ξεφύγουμε από την ζωή και την καθημερινότητα, αλλά για να μην μας ξεφύγει αυτή.
Το επόμενο πρωί, και αφού απολαύσαμε τον καφέ μας με την ανατολή, περιηγηθηκάμε στο νησί. Μέσα στους παλιού οικισμούς , στο ελικοδρόμιο έκτακτης ανάγκης , στην παραλία του Άι Γιάννη με τους άπειρους κατασκηνωτές.
Μετά από 36 ώρες στο νησί ξαναμπαίνουμε καράβι για να επιστρέψουμε Κρήτη . Είπαμε ο χρόνος κυλάει διαφορετικά εδώ , για αυτό μάλλον και ο Οδυσσέας πέρασε 7 χρόνια εδώ ως αιχμάλωτος της Καλυψώς. Στο καράβι είχαμε την τύχη εκτός του να χαζεύουμε την επιβλητική Κρήτη όσο πλησιάζουμε και προς την Σαμαριά, άλλα και να συνταξιδεύουμε με τον Ψαραντώνη. Έναν από τους πιο γνωστούς Κρητικούς λυράρηδες , και αδελφός του Νίκου Ξυλούρη. Έχοντας παίξει με την λύρα κρητικά τραγούδια , σε όλο τον κόσμο.
Παλαιόχωρα , Ελαφονήσι , Κεδρόδασος
Φτάνοντας βραδάκι σχεδόν Παλαιόχωρα αποφασίζουμε που θα μείνουμε , για τις επόμενες 2 μέρες, με σκοπό να δούμε και το Ελαφονήσι την επόμενη. Η Παλαιόχωρα μας άρεσε αρκετά με τα πλακόστρωτα σοκάκια της, τα περιποιημένα μαγαζάκια για καφέ ή φαγητό, εάν και αρκετά τουριστική είχε ένα όμορφο χαρακτήρα και αύρα. Είναι χτισμένη σε μια μακρόστενη χερσόνησο που απλώνεται μέσα στο Λιβυκό πέλαγος με πολλές ωραίες παραλίες κοντά της.
Την επόμενη το πρωί κατευθυνθήκαμε από Σκλαβοπούλα προς Ελαφονήσι. Ο δρόμος δύσκολος ακόμη και τα χωμάτινα λάστιχα που φορούσαμε. Κάπου στην μέση πετύχαμε και ένα μοναδικό αμάξι με 2 τουρίστριες που αναζητούσαν χάρτη, για να επιβεβαιώσουν ότι είδαν καλά την ταμπέλα , προς Ελαφονήσι μόνο 17 χλμ. Η θέα όμως από ψηλά άξιζε.
Ελαφονήσι είναι ένα μικρό νησάκι με λευκή άμμο, που το χωρίζει από τη στεριά μια λιμνοθάλασσα με βάθος 1 μέτρο το πολύ. Η άμμος στο Ελαφονήσι είναι λευκή, αλλά σε πολλά σημεία έχει μια ροζ απόχρωση από τα χιλιάδες σπασμένα κοχύλια που περιέχει. Τα νερά είναι διάφανα και με το γαλαζοπράσινο χρώμα τους θα σας θυμίσουν εξωτικό παράδεισο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την σχετικά εύκολη πρόσβασή από την αλλή μεριά (Χανιά), τα σοσιαλ και το ότι ήταν Αύγουστος, το κάνει μη απολαυστικό πλέον. Εμείς φτάσαμε μέχρι το πάρκιγκ. Αντικρίσαμε το χάος, κόντεψαν να με τρακάρουν 3-4 φορές, πληροφοριθήκαμε ότι περίπου 6000 τουρίστες βρίσκονταν στην παραλία και απλά φύγαμε.
Το κεδρόδασος από την άλλη απέχει μόλις 3 χλμ από εκεί, είναι στην ουσία η έξω παραλία του κόλπου στο ελαφονήσι, είναι ένας πραγματικός παράδεισος που μπορείς ακόμη να τον απολαύσεις. Η παραλία είναι γεμάτη με δέντρα θαλασσόκεδρους και αμμοθίνες. Τα δέντρα αυτά είναι πολύ εύθραυστα και πρέπει εάν βρεθείτε στην παραλία να τα σεβαστείτε. Εμείς απολαύσαμε όλη την μέρα μας εκεί.
Φαράγγι Σαμαριάς
Την επόμενη θα πηγαίναμε Χανιά , όμως πρώτα κάναμε μια από της καλύτερες μοτοσυκλετιστικές διαδρομές του νομού. Από Παλαιόχωρα φύγαμε για Άνυδροι , Ροδοβάνι , Επανωχώρι , και στην συνέχεια οροπέδιο Ομαλού από όπου ξεκινάει και το φαράγγι της Σαμαριάς. Το Φαράγγι της Σαμαριάς είναι το διασημότερο πεζοπορικό φαράγγι της Ευρώπης, αποτελώντας τμήμα του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4. Χρειάζεται περίπου 6 ώρες για να το διασχίσει κάποιος και μετά με καραβάκι να γυρίσει μέσω Αγίας Ρουμέλης , προς τα πίσω. Το μήκος του αγγίζει τα 15 χλμ. Ένα πραγματικό στολίδι φύσης για την Κρήτη και την Ελλάδα μας. Εμείς δεν είχαμε την ευχέρεια χρόνου να το κάνουμε καθώς σε 2 βράδια φεύγαμε από το νησί και θέλαμε να δούμε και την πόλη των Χανίων.
Χανία
Τα δυο τελευταία βράδια στο νησί θα τα περνούσαμε στα Χανιά. Βρίσκονται στην βόρεια ακτή στην δυτική Κρήτη και είναι η πρωτεύουσα του Νομού. Το βενετσιάνικο λιμάνι με το φάρο και η παλιά πόλη στο κέντρο έχουν χαρίσει στα Χανιά τη φήμη της πιο γραφικής πόλης στην Κρήτη. Οι Βενετοί έχτισαν ένα μεγάλο τετράγωνο τείχος που περιέβαλλε όλα τα σπίτια της πόλης γύρω από το Καστέλι ,την παλιά πόλη των Χανίων περιμετρικά του λιμανιού.
Τα Χανιά μας άρεσαν πάρα πολύ, τα περπατήσαμε ξημερώματα να τα χαρούμε χωρίς κόσμο, τα απολαύσαμε σε δύσεις του ηλίου και σε ανατολές της αυγουστιάτικης πανσελήνου, δοκιμάσαμε στα ταβερνάκια της παλιάς πόλης. Μου θύμισε αρκετά την Βενετία χωρίς τα βρώμικα κανάλια της.
Ανώγεια
Την τελευταία μέρα πριν πάρουμε το βραδινό καράβι για την επιστροφή μας, κάναμε μια στάση για καφεδάκι στην πόλη του Ρεθύμνου με τον φίλο Μιχάλη, και ανεβήκαμε προς τα Ανώγεια. Το πιο ξακουστό και τουριστικό χωριό του Ρεθύμνου. Η μουσική, η λαϊκή τέχνη και η παράδοση είναι τα στοιχεία εκείνα που μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο, αφού οι κάτοικοι των Ανωγείων τα κρατούν ζωντανά από γενιά σε γενιά. Σχεδόν όλοι λυράρηδες του νησιού παίζουν ή κατάγονται από εδώ. Παραδοσιακά ρακάδικα απέναντι από το σπίτι του Ξυλουρη , και γιαγιάδες στα μπαλκόνια με υφαντά. Δεν θα μπορούσαμε να φεύγαμε από το νησί εάν δεν πίναμε την τελευταία μας ρακί εκεί.
Καφεδάκι στο λιμάνι του Ηρακλείου με φίλους και ξανά στο καράβι της επιστροφής. 20 μέρες ταξίδι στο νησί. Θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου σε τόσο καιρό, αλλά όπως έχει πει και Καζαντζάκης, »Κάθε ταξιδευτής πάντα δημιουργεί τη χώρα στην οποία ταξιδεύει, το όνειρο και τον προορισμό»
Μέχρι την επόμενη καλά χλμ και Where the pin Shows……….
Where the pin Shows 
Σχολιάστε